سنجش و ارزیابی معیارهای پایداری در کانون های اسکان عشایری (مطالعه موردی:کانون های اسکان عشایری در استان های فارس و اصفهان)

تفکر توسعه پایدار در جامعه عشایری کشور، حاصل چند دهه تلاش و کوشش محققان و اندیشمندان برای ساماندهی فضایی بهینه عشایر و بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان و اجتماع و طبیعت است. در سال های اخیر به سبب ایجاد مشکلات و چالش های متعدد ایجاد شده برای مناطق عشایری باعث شده که توسعه مناطق روستایی و عشایری ( با رویکرد توسعه پایدار) مورد توجه قرار گیرد. این مقاله با هدف ارزیابی پایداری در کانون های اسکان عشایری تدوین شده است. نوع تحقیق به صورت کاربردی- توسعه ای است و روش مطالعه، اسنادی، تحلیلی و پیمایشی است. جهت تکمیل اطلاعات موجود از پرسشنامه استفاده شده است. با توجه به جمعیت کانون های مورد مطالعه، حجم نمونه آماری براساس فرمول کوکران تعداد 372 نفر برآورد شده است. و برای سنجش ابعاد  پایداری، از آزمون  t. student و رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار spss و همچنین برای رتبه بندی کانون های اسکان از نظر شاخص های پایداری از مدل تاپسیس (topsis) استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که براساس دیدگاه­های نمونه، پایداری کانون های اسکان عشایری در شاخص های مورد نظر پایین تر از حد متوسط ارزیابی شده اند. نتایج رگرسیون چند متغیره نشان می دهد که بعد اقتصادی با ضریب 0.645 بیشترین تأثیر را بر پایداری کانون های اسکان داشته است.  همچنین بر اساس نتایج حاصل شده از مدل تاپسیس (topsis) کانون های دشت بکان، با بالاترین امتیاز در شاخص های اقتصادی (0.735) و محیطی (0.590)  و کانون گُل افشان، با بالاترین  امتیاز (0.718) در شاخص های اجتماعی به عنوان برخوردارترین کانون و دشت لار با پایین ترین سطح برخورداری، در رتبه آخر قرار دارد.